آزادی حقانی؛ نتیجه ناامیدکننده یک بازی کثیف
بازی کثیف؛ بازی کثیف توصیفی رسا و درست درباره زد و بندهای شبه مافیایی و استخباراتی پشت پرده درباره یک پرونده جنجالی و بحث‌برانگیز است. بازی کثیف اما تنها درباره پرو‌نده‌های بی‌سرانجام مهره‌های قدرتمند کارتل‌های مواد مخدر مکزیک یا ایتالیا رخ نمی‌‌دهد. پدرخوانده‌های افغانستان هم می‌‌توانند با مشارکت در بازی‌های کثیف، عدالت را بی‌رحمانه به قربان‌گاه ببرند و معاملات مافیایی را بر قانون و قضا تحمیل کنند.
این همان چیزی است که به نظر می‌رسد در دوسیه انس حقانی و دو مهره درشت دیگر طالبان رخ داد.
اشرف‌غنی؛ رییس حکومت وحدت ملی اعلام کرد که سه عضو ارشد شبکه حقانی که تحت نظارت دولت قرار دارند از بند آزاد می‌شوند.
او گفت: «تصمیم گرفتیم سه عضو گروه طالبان را که از کشورهای بیرون در همکاری نزدیک و همه‌جانبه شرکای بین‌المللی دستگیر شده و در زندان بگرام تحت نظر دولت قرار داشتند، به‌طور مشروط از زندان آزاد کنیم.»
آقای غنی گفت که این سه تن، حاجی مالک خان پسر ولی‌خان، عبدالرشید پسر محمد عمر و انس فرزند جلال‌الدین هستند و قرار است براساس تصمیم تازه در بدل دو استاد دانشگاه امریکایی آزاد شوند.
اشرف‌غنی گفت که در همکاری با شرکای بین‌المللی کشور از جمله ایالات متحده مکانیزمی را طراحی کرده‌است که رهایی این افراد، به معنای تقویت صفوف دشمن و تشدید حملات‌شان نباشد.
مطالب مرتبط:
- طالبان: انس حقانی و دو طالب دیگر عازم قطر شدند
- سفیر امریکا از آزادی انس حقانی استقبال کرد
- اشرف‌غنی آزادی انس حقانی را تأیید کرد
- سفر دوباره خلیلزاد به کابل؛ حکومت مخالف آزادی انس حقانی است
او افزود: «تدابیر مشترک بین ما و شرکای بین‌المللی چنان است که این تصمیم دشوار و قابل درک بتواند هم قوت ما را به نمایش بگذارد و برای اعمادسازی و آغاز گفتگوهای رودررو و حل صلح‌آمیز این بدبختی توان تصمیم‌گیری‌های سخت را نیز داریم.»
در همین چند جمله کوتاه، آقای غنی چندبار از تعبیر «شرکای بین‌المللی» و «ایالات متحده امریکا» استفاده کرد. این به خوبی توضیح می‌دهد که درباره پرونده حقانی، دقیقا چه اتفاقی رخ داده‌است. امریکا و شخص ترامپ، خواستار آزادی سریع آن‌ها شده و ارگ هم دست تسلیم بالا برده و با تعلیق عدالت، نقض صریح قانون و زیر پا گذاشتن استقلال قوه قضاییه، دروازه زندان را باز کرده و یکی از خوفناک‌ترین تروریست‌های دو دهه اخیر را با اکرام و احترام، راهی قطر کرده‌است.
در این میان، هر توجیه و توضیح دیگری، بی‌بنیاد و برساخته و تصنعی و فاقد هرگونه رنگ و ریشه واقعی است.
انس حقانی یک جنایتکار بود. دست او و شبکه مخوف‌اش در خون هزاران انسان بی‌گناه آلوده بود. مردم افغانستان، بارها خواستار محاکمه و اعدام او شده‌بودند. سران سابق دستگاه‌های امنیتی کشور از جمله امرالله صالح و رحمت‌الله نبیل نیز بارها به لزوم محاکمه و اعدام او اشاره کرده‌بودند؛ اما اینک که آقای صالح، خود بخشی از تیم قدرت محسوب می‌شود و امیدوار است از رهگذر انتخابات بدنام اخیر، راهی دالان‌های ارگ شود، متن بیاینه غنی را بازنشر می‌کند؛ بدون آن‌که در قبال مواضع پیشین خود درباره انس حقانی، احساس مسؤولیت کند و مردانه روی حرف‌اش بماند.
طالبان و امریکا برنده این بازی کثیف شدند. دو استاد دانشگاه امریکایی افغانستان آزاد می‌شوند و این همان سهمی است که امریکا از این معامله می‌‌خواست. طالبان هم با غرور و افتخار از این‌که توانسته‌اند جلو اعدام یکی از کلیدی‌ترین عناصر تروریستی را بگیرند، دولت را تحقیر خواهند کرد.
در این میان، در زمینه صلح هم اتفاق غیر منتظره‌ای نخواهد افتاد. در نهایت شاید این‌بار طالبان، به نمایندگان ارگ، افتخار بدهند و آن‌ها را نیز به درون اتاق گفتگو راه دهند؛ اما این امر، تغییری در موازنه ناموزون میز مذاکره، ایجاد نخواهد کرد. طالبان همچنان با قدرت بر مواضع پیشین خویش خواهند ماند و شاید به کمک امریکا، همان‌گونه که در پرونده حقانی موفق شدند، روزی همان خواسته‌های غیر مشروع و اقتدارگرایانه را نیز بر ارگ تحمیل کنند.
برای دولت، هیچ چیزی جز شرمندگی و سرخوردگی و زردرویی باقی نماند؛ دولتی که انتظار داشت با کارت انس حقانی به خیلی از خواسته‌های خود برسد و طالبان را به تمکین و کرنش در برابر خود و مواضع‌اش واخواهد داشت، اینک آخرین برگ برنده‌اش را هم از دست داد و با دست خالی در میز مذاکره، نه چیزی برای ارائه دارد و نه توانی برای چانه‌زنی و اعمال فشار بر طالبان و شبکه حقانی؛ ضمن آن‌که آزادی آن تروریست بالفطره، روح پاک هزاران شهید بی‌دفاع ۱۹ سال اخیر را یک‌بار دیگر آزرد و بر زخم‌های عمیق بیوگان و یتیمان بی‌سرپرست قربانی جنایت‌های مدهش شبکه خونریز حقانی و طالبان، نمک ریخت.
