هفته کاهش خشونت؛ مردم چه می‌گویند؟
پس از ۱۸ ماه گفتگو میان نماینده ویژه امریکا و سران طالبان در دوحه؛ پایتخت قطر، سرانجام توافق یک هفته‌ای بر کاهش خشونت میان دوطرف صورت گرفت. بر اساس این توافق، طالبان تعهد کرده‌اند که تا روز شنبه آینده، ۱۰ حوت بر هیچ‌یک از مراکز ولایات، پایگاه‌های نظامی نیروهای خارجی و اداره‌ها و پایگاه‌های امنیتی و نظامی کشور، هیچ نوع حمله‌ای انجام ندهد. به نیروهای امنیتی افغان و قوت‌های خارجی نیز دستور داده شده تا از حالت تهاجمی به حالت تدافعی درآیند و گروه طالبان را هدف قرار ندهند.
با آن‌که شماری از شهروندان با خاطری آرام این روزها را تجلیل کرده به ولایت‌های مختلف از مسیر جاده‌های سابقا ناامن، سفر می‌کنند و به ادامه این توافق خوشبین اند؛ اما شماری از شهروندان و اعضای خانواده‌های قربانیان نیروهای امنیتی آن را پروژه‌ای از سوی امریکا و موقتی می‌دانند و نسبت به آینده بی‌باور هستند.
پروژه امریکایی
علی‌رضا؛ پیرمرد کفاش هرچند هرنوع کاهش خشونت و آتش‌بس را از آرزوهای دیرینه‌اش عنوان می‌کند؛ اما می‌گوید که از پلان‌های متعدد کشورهای خارجی و سران سمبولیک کشور خسته شده و هیچ انتظاری هم ندارد.
فقیرمحمد؛ تکسی‌ران و باشنده کابل که یک پسر و دو برادرش سرباز ارتش ملی و مستقر در هلمند هستند و یک پسر دیگرش را که سرباز پولیس ملی بوده نیز چندی قبل در ولایت لوگر در درگیری با مخالفان دولت، از دست داده، می‌گوید: هرچند توافق کاهش خشونت حتی برای یک روز هم برای افغان‌ها مؤثر و امیدبخش است؛ اما این یک «صلح و پروژه امریکایی» است و بر مبنای اهداف درازمدت امریکا طرح‌ریزی شده‌است.
به باور فقیرمحمد «تا زمانی که نیروهای خارجی از کشور بیرون نشوند، این توافق‌ها جایی را نمی‌گیرد، مگر این‌که طالبان و سایر افغان‌ها حقیقت را درک کنند و از برادرکشی دست بردارند و فریب کشورهای خارجی را دیگر نخورند».
بیشتر بخوانید:
- طالبان در نظام، ادغام می‌شود یا حاکمیت در طالبان؟
- توافق امریکا و طالبان و آخرین تلاش ارگ برای بقا
- آتش‌بس یا کاهش خشونت؛ طالبان چه می‌خواهند؟
- وابستگی به آی‌‌اس‌آی، دومین چالش صلح برای طالبان
- دولت و طالبان؛ از میدان نبرد تا میز مذاکره
- جنگ افغانستان؛ آیا امریکا شکست خورده‌است؟
طالبان پایبند نیستند
گروه طالبان دو و نیم ساعت پس از اجرایی‌شدن توافق کاهش خشونت، بر ولسوالی زاری بلخ، خواجه سبزپوش ولایت فاریاب، چنارتوی ولایت ارزگان و جاجی آریوب ولایت پکیتا حمله کردند.
منیراحمد فرهاد؛ سخنگوی والی بلخ روز شنبه، ۳ حوت در گفتگو با خبرگزاری افق گفت: طالبان شب گذشته، حملات گسترده‌ای را بر ولسوالی زاری این ولایت انجام دادند که در نتیجه دو نیروی ارتش کشته شده و سه تن دیگر زخم برداشتند.
همزمان، طالبان بر ولسوالی خواجه سبزپوش ولایت فاریاب نیز حمله کرده و دو سرباز ارتش را کشتند و یک سرباز دیگر را زخمی کردند. در ارزگان نیز حد اقل یک نیروی خیزش مردمی به دست تک‌تیراندازان طالبان کشته شد.
پس از آن، فرمانده ناتو و وزارت داخله کشور از طالبان خواستند تا به تعهدشان پایبند باشند. طالبان در گفتگو با رسانه‌ها حمله بر نیروهای امنیتی را رد کرده‌اند.
دست ما نیست
نظام‌الدین؛ پیرمردی ۸۰ ساله که در کابل دست‌فروشی می‌کند، معتقد است که اکنون هیچ چیز، نه کاهش خشونت و نه مدیریت کشور «در دست ما نیست» و سیاسیون کشور اکثرا سمبولیک هستند. ملت نیز با هیچ‌کس نیست، از نظر او، عدم اشتراک مردم در انتخابات خود دلیل آن است.
به گفته نظام‌الدین، این‌که کاهش خشونت عملی شده، گام نیک است؛ اما در رابطه به تداوم آن، هرچه امریکا خواست، همان می‌شود. ممکن است پس از طالبان گروه دیگری را تقویت کند.
درد جانکاه یک قربانی
نفیسه؛ زنی که شوهرش او را با چهار فرزند پسر و دختر برای پیداکردن نفقه ترک و بیش از هشت سال می شود که لادرک است به خبرگزاری افق می‌گوید که پس از شوهر، به حفیظ‌الله؛ برادر شوهرش امید بسته بود که افسر ارتش ملی بود و او مصارف‌شان را پرداخت می‌کرد؛ اما از قضا، حفیظ‌الله نیز دو سال قبل در حمله انتحاری در یک مسجد در هلمند کشته شد و او اکنون بی‌سرپرست مانده‌است.
نفیسه می‌افزاید که خیلی با مشقت زندگی می‌کند و هیچ‌کس دیگری از فامیل شوهرش ندارد. طفل‌هایش روز به روز بزرگ‌تر می‌شوند و مصارف‌شان نیز بیشتر؛ اما همه را تحمل می‌کند و با کار و لباس‌شویی برای مردم، مخارج‌اش را تأمین می‌کند؛ ولی با این‌همه برای آینده فرزندانش امیدوار است و می‌گوید: «امید دارم که کاهش خشونت‌ها دوام پیدا کند و منجر به صلح در کشور شود و هیچ فامیل دیگری، درد من را تحمل نکند.»
