کرونا، امنیت و آزادی؛ تهدیدی تازه علیه تمدن غرب

به نظر می‌رسد ستون‌های تمدن غرب مانند آخرین برف زمستان در حال آب‌شدن است و از بین می‌رود. چه اتفاقی در حال وقوع است؟blank

 

رسانه‌های دولتی آلمان از قرنطینه خودخواسته در سراسر این کشور خبر می‌دهند و این در حالی است که تصدیق می‌کنند آلمانی‌ها همه پیش‌گیری‌های لازم را انجام داده و شرایط را برای جلوگیری از کمبود امتیازات اولیه زندگی مهیا کرده‌اند. اگرچه هنوز هم معدود اقدامات ناخوشایند گزارش شده‌است؛ پولیس باواریا در اقدامی مسؤولانه در چند حادثه جداگانه پنج جوان را در حال برگزاری جشن تولد در یک ساختمان در حال ساخت، دستگیر کرده و گروهی سه نفره را نیز در حال نوشیدن در کنار آتش گرفته‌است. به این افراد «خطرناک برای جامعه آلمان» فعلا «اخطار» داده شده‌است.

در فرانسه حتی برای این‌که چهره خود را در معرض دید عموم قرار دهید، باید از یک وبسایت دولتی گواهی گرفته‌باشید. در صورتی که اسناد و مدارک لازم برای عبور و مرور را نداشته‌باشید، باید جریمه سنگینی بپردازید. حتی بی‌خانمان‌بودن هم کسی را از این فرمان مستثنی نمی‌کند!

اظهارات جوامع خانوادگی و دوستانه در ایالات متحده که بسیاری از آن‌ها افراد جوان و سالم وحشت‌زده از مرگ قریب‌الوقوع هستند نیز حاکی از آن است که خودداری از به پایان‌رساندن قرنطینه یا این محکومیت خودخوانده، ناجوانمردانه است.

ترس و توهین‌های بی‌فکر در سراسر دنیای غرب مشاهده می‌شود و بازگشت از این وضعیت، ساده نخواهد بود. خودکشی فرهنگی، سیاسی، معنوی و اقتصادی همه‌جانبه‌ای در حال وقوع است. شاید حتی یک جنگ کوچک سرگرم‌کننده باشد. (در این میان می‌توان هالند را یک استثنای قابل توجه در سراسر غرب دانست؛ اما سؤال این است که شما ترجیح می‌دهید در ماساچوست که به دنیای بی‌قانونی تبدیل شده زندگی کنید یا در هالند؟ آن‌ها دو روی یک سکه هستند.)

قصد ندارم شما را با واقعیت‌های تثبیت‌شده بیماری «همه‌گیر» کووید-۱۹ (ویروس کرونا) خسته کنم: طبق بهترین شواهد موجود، ۹۹ درصد از موارد ابتلای به بیماری جزئی هستند و نیازی به درمان جدی پزشکی ندارند. بسیاری از موارد مرگ‌و‌میر ناشی از ویروس کرونا در افراد مسنی گزارش شده که پیش‌تر از مشکلات دیگر سلامتی رنج می‌برده‌اند و در مواردی هم مرگ حتی ناشی از ویروس نبوده‌است. حتی «بی بی سی» هم به‌طور ضمنی اذعان داشت که بسیاری از قربانیان کرونا افراد مسن ناتوانی بودند که به هر حال، عمرشان به دنیا نبود.

از این رو، نمی‌توان خوش‌خیم‌بودن نسبی بیماری و شباهت آن با بیماری‌هایی که تقریبا هر سال شایع می‌شوند را صرفا به دلیل تلفات بالا نادیده گرفت. سالانه دست کم ۱٫۲ میلیون کودک بر اثر اسهال جان خود را از دست می‌دهند! البته بیش‌تر آن‌ها رنگین‌پوست و فقیر هستند! اما ظاهرا هیچ نیازی به هیچ نوع تحلیل مبتنی بر دلیل و منطق نیست؛ آن کشتی مدت‌ها پیش ساحل را ترک کرده‌است.

ناظران کوته‌فکر شاید این‌طور نتیجه بگیرند که تمدن غرب به دلیل عصر دلسوزی بی‌مورد برای خود و خودقربانی‌پنداری جمعی به زانو درآمده و اکنون با یک فرد مسن ۸۰ ساله ایتالیایی یا یک بیمار دیابتی امریکایی همزادپنداری می‌کند. حتی اگر اندکی حقیقت در این استدلال نهفته باشد، بازهم جلب ترحم بیش از اندازه است.

حقیقت تاسف‌آور این است که تمدن غربی در کلی‌ترین و سخاوتمندانه‌ترین معنای آن، پیش از آن‌که ویروس کرونا از راه برسد، در وضعیت بحرانی بود. اروپایی‌ها و نوادگان مستاصل امریکایی آن‌ها امید خود را کاملا از دست داده و درمانده شده‌اند. اگر همه ۳۲۰ میلیون نفر جمعیت امریکا را مانند لیمو فشار دهید، بعید است بتوانید یک پیاله اطمینان و نشاط به دست آورید. قرن‌ها پیروزی‌های هنری و علمی تقریبا به طور کامل در نتیجه رکود و بی‌تفاوتی ناشی از بروکراسی مدرن اروپا از بین رفته‌است. ورشکستگی در همه سطوح قابل مشاهده است.

پیش‌بینی اتفاقات آینده ساده است؛ کافی است بدترین سناریوی ممکن را تصور و آن را ده برابر بدتر کنید. بازهم می‌توان گفت چنین چشم‌اندازی در برابر اتفاقات احتمالی خوش‌بینانه است. برخی ممکن است با این مقاله موافق باشند؛ اما آن را اغراقی غیرمسؤولانه بدانند. این بحث را اینطور تمام می‌کنم: سر کِنِت کلارک که در سریال تلویزیونی خود به نام «تمدن» به این مساله پرداخته‌بود که چطور جوامع به ظاهر غیر قابل تخریب، به ویرانی کشیده و از روی زمین محو می‌شوند: «تمدن هر اندازه هم که پیچیده و مستحکم به نظر برسد، در حقیقت بسیار شکننده است. می‌توان آن را نابود کرد. دشمنان آن چه هستند؟ اول از همه ترس. ترس از جنگ، ترس از تهاجم، ترس از طاعون و ترس از ماوراء الطبیعه به این معنی که شما چیزی را زیر سؤال نمی‌برید یا چیزی را تغییر نمی‌دهید. دنیای پیشین سرشار از آیین‌های بی‌معنی و ادیان پر رمز و راز بود که اعتماد به نفس را از بین می‌بردند. و دشمن بعدی هم ملالت است. احساس ناامیدی که می‌تواند بر افرادی با درجه بالایی از رونق مادی چیره شود؛ اما بیش از هر عامل دیگری، این عدم اطمینان است که می‌تواند تمدن را به نابودی بکشاند.»

منبع: انتی امپایر

مطالب مرتبط