تحفه طلایی وکلا به وزرا در روز راکت‌باران پایتخت
نمایندگان مجلس بار دیگر دور از انتظار و پیش‌بینی‌ناپذیر ظاهر شدند. آن‌ها نشان دادند که هیچ نسبتی با موکلان‌شان ندارند، یا صادق و امین و متعهد نیستند و یا اصولا توسط مردم برگزیده نشده‌اند؛ زیرا برخلاف ارزیابی و انتظار مردم، نمایندگان در «خانه ملت» به همه وزرایی که صلاحیت آنان در یک روز، بررسی شد، رأی اعتماد دادند.
در جلسه مجلس ۲۴۶ نماینده حضور داشتند، نظر به نصاب، کسب ۱۲۴ رأی، تایید صلاحیت بود.
در این نشست نثاراحمد غوریانی؛ نامزد وزارت صنعت و تجارت، معصومه خاوری؛ نامزد وزارت مخابرات و تکنالوژی معلوماتی، بشیراحمد ته‌ینج؛ نامزد وزارت کار و امور اجتماعی، محمد قاسم حلیمی؛ نامزدوزیر ارشاد، حج و اوقاف، اسدالله خالد؛ نامزد وزارت دفاع ملی، فضل‌احمد معنوی؛ نامزد وزارت عدلیه، عباس بصیر؛ نامزد وزارت تحصیلات عالی، حنیف اتمر؛ نامزد وزارت خارجه، عبدالهادی ارغندیوال؛ نامزدوزیر مالیه و مسعود اندرابی؛ نامزدوزیر داخله از مجلس نمایندگان رأی اعتماد گرفتند.
در این میان، اسدالله خالد با گرفتن ۲۰۶ رأی تایید، ۱۷ رأی رد، ۱۵ رأی باطل و هشت رأی سفید، رسما وزیر دفاع شد.
مسعود اندرابی هم با گرفتن ۲۱۴ رأی تایید، ۲۵ رأی رد و هفت رأی سفید وزیر داخله شد.
به این ترتیب، دو وزیر امنیتی در کمال شگفتی بالاتر از ۲۰۰ رأی کسب کردند. این در حالی بود که سراسر افغانستان از جمله کابل پایتخت در آتش ناامنی‌های لجام‌گسیخته می‌سوزد. برای نمونه، در همان روزی که نمایندگان، سرگرم تدارک و تقدیم یک تحفه طلایی به وزرای امنیتی بودند، نقطه‌های گوناگون شهر کابل، شاهد باران راکت‌های سرگردان بود که در نهایت با اصابت ۲۳ راکت دست کم ۸ نفر کشته و ده‌ها تن دیگر زخمی شدند. همزمان، دو انفجار ناشی از بمب‌گذاری هم صورت گرفت که شماری کشته و زخمی در پی داشت.
در سایر مناطق کشور هم در کم‌تر از یک هفته، حد اقل سه ولسوالی در ارزگان، قندوز و بدخشان به دست طالبان سقوط کردند که تنها در بدخشان، دست‌کم ۲۵ نیروی امنیتی از جمله چند مقام ارشد محلی، در نتیجه حملات طالبان، جان خود را از دست دادند.
در چنین شرایطی انتظار نمی‌رفت وزرای امنیتی برای کسب رأی اعتماد نمایندگان، راه هموار و آسان‌گذاری در پیش داشت باشند؛ اما تحفه طلایی وکلا به وزرا نشان داد که اصولا معیارهای نمایندگان برای ارزیابی اهلیت و صلاحیت وزرای پیشنهادی، با آنچه مردم و کارشناسان در نظر داشتند، تفاوت دارد.
به احتمال قوی، مانند سال‌های گذشته، پارتی‌های شبانه، پول‌های سیاه، و زد و بندهای فراقانونی و غیر مشروع دیگر، نتایج را از قبل برای وکلا و وزرا مشخص کرده‌بود و آنچه به نمایش درآمد، تنها یک سرگرمی رسانه‌ای و نمایشی مضحک برای مشغول‌داشتن افکار عمومی بود.
با این حال، اگرچه دامنه فساد در افغانستان به اندازه‌ای گسترده و فراگیر است که دیگر هیچ‌کس به زشتی عریان و وقاحت واضح آن نمی‌خندد یا به تعبیر بهتر نمی‌گرید؛ اما تحفه طلایی وکلا به وزرای امنیتی در روز بسیار بدی اتفاق افتاد؛ روزی که کابل پایتخت شاهد بارانی از راکت‌های کشنده و ویرانگر بود و پیش‌تر از آن نیز سقوط سریالی ولسوالی‌های استراتژیک در سه ولایت مهم که به بهای جان ده‌ها نیروی امنیتی بی‌پشتوانه و بی‌دفاع انجامید، افکار عمومی را نسبت به کارنامه مفتضح دو وزیر پیشنهادی دولت برای وزارت‌های دفاع و داخله، حساس کرده‌بود.
وکلا می‌توانستند مثل جریان تهیه تحفه طلایی‌شان به وزرا، روز تقدیم این تحفه را نیز به‌گونه‌ای تنظیم کنند که دست‌کم مردم در کابل تا این اندازه درگیر یکی دیگر از افتضاحات شرم‌آور ناشی از مدیریت امنیتی آن‌ها نمی‌بودند؛ اگرچه وضعیت دیگر مانند گذشته نیست و فاصله رویدادهای مرگبار امنیتی به اندازه‌ای کوتاه شده که امکان پیدا کردن یک روز امن و آرام، حتی برای وکیلان و وزیران هم دشوار است.
البته کسب رأی اعتماد دیگر وزرای پیشنهادی حکومت به مجلس نیز درست به اندازه وزرای امنیتی، عجیب و شگفت‌انگیز بود؛ زیرا در میان وزرایی که تأیید صلاحیت شدند، افرادی وجود دارند که تنها تا مقطع لیسانس درس خوانده‌اند، برخی از آن‌ها اساسا تحصیلات عالی ندارند و بسیاری از آنان از نظر تحصیل و تخصص هیچ سررشته‌ای در زمینه کرسی‌هایی که اشغال کرده‌اند، ندارند.
به این ترتیب، کابینه جدید که پس از ماه پنج ماه از امضای توافق‌نامه سیاسی میان غنی و عبدالله، ۱۰ ماه بعد از اعلام رسمی و نهایی نتایج انتخابات و ۱۴ ماه پس از برگزاری انتخابات ریاست جمهوری تشکیل می‌شود، وضعیت بحرانی و فاجعه‌آمیز کنونی را نه تنها تغییر نمی‌‌دهد؛ بلکه آن را بحرانی‌تر و فاجعه‌آمیزتر خواهد کرد.
