طالبان چگونه «کمک‌های بشردوستانه» را می‌دزدند؟
ارسال پول، بخشی از توافقات پنهانی امریکا و طالبان در دوحه است که بربنیاد آن، طالبان با دریافت مقادیر هنگفتی پول به پروژه‌های امنیتی و امپریالیستی امریکا در افغانستان و منطقه کمک می‌کنند، از خصومت با واشنگتن، دست می‌کشند، منافع حیاتی آن را تضمین می‌کنند و در صورت لزوم در راستای راهبردهای امنیتی واشنگتن در منطقه وارد عمل می‌شوند و به مثابه یک نیروی نیابتی ایالات متحده عمل می‌کنند.
فارن پالیسی در تازه‌ترین گزارش خود نوشته که طالبان کمک‌های غرب را می‌دزدند.
در این گزارش آمده که بسیاری از «کمک‌های بشردوستانه» هرگز به دست کسانی که به آن نیاز دارند نمی‌رسد.
بر بنیاد این گزارش، در حالی که رفتار تکان‌دهنده طالبان با زنان و دختران در صدر عناوین جهانی است، این گروه ممکن است سوء استفاده از میلیون‌ها دالر کمک را که به‌منظور کاهش درد و رنج وحشتناک انسانی ارائه می‌شود، پنهان کند.
فارن پالیسی افزوده که هر هفته ده‌ها میلیون دالر توسط ایالات متحده و سازمان ملل به کابل منتقل می‌شود تا در سراسر کشور توزیع شود؛ اما منابع داخل و خارج از کشور می‌گویند که بسیاری از پول‌ها هرگز به دست کسانی که به آن نیاز دارند نمی‌رسد.
به‌گفته منابع، طالبان حامیان خود را با پول نقد و غذا در کنار خود نگه می‌دارند. یک افسر سابق اطلاعاتی افغانستان گفته که غذا و پول نقد توسط برخی فرماندهان محلی طالبان برای خانواده‌ها و حامیان این گروه توزیع می‌شود.
این گزارش یک‌بار دیگر توجهات را به پیامدهای خطرناک کمک‌های سخاوتمندانه امریکا به طالبان جلب می‌کند و نشان می‌دهد که این کمک‌ها که به دروغ «بشردوستانه» نامیده می‌شود، هرگز ماهیت بشردوستانه ندارد و در اختیار نیازمندان واقعی قرار نمی‌گیرد.
ارسال پول، بخشی از توافقات پنهانی امریکا و طالبان در دوحه است که بربنیاد آن، طالبان با دریافت مقادیر هنگفتی پول به پروژه‌های امنیتی و امپریالیستی امریکا در افغانستان و منطقه کمک می‌کنند، از خصومت با واشنگتن، دست می‌کشند، منافع حیاتی آن را تضمین می‌کنند و در صورت لزوم در راستای راهبردهای امنیتی واشنگتن در منطقه وارد عمل می‌شوند و به مثابه یک نیروی نیابتی ایالات متحده عمل می‌کنند.
به بیان بهتر، نزدیک به دو میلیارد دالری که از زمان به قدرت رسیدن دوباره طالبان در اختیار آن‌ها قرار گرفته، بخشی از توافق استعماری دوحه است که زمینه‌ساز سقوط نظام جمهوری و تسلیم کامل قدرت به طالبان شد. با این حال، این پول، نه «بشردوستانه» است و نه رایگان به طالبان داده می‌شود. به همان میزان که بسته‌های پول نقد امریکا تاکنون مانع از فروپاشی رژیم طالبان شده و چه بسا آن را در بسیاری از زمینه‌ها تقویت کرده‌است، به همان اندازه نیز طالبان، همسو با برنامه‌ها و پروژه‌های امنیتی، استخباراتی، سیاسی، اقتصادی و هژمونیک واشنگتن عمل می‌کنند؛ اما این امر، شاید در آینده، بیش‌تر به چشم بیاید.
به این ترتیب، طالبان از پول‌های «کمکی» امریکا و سازمان ملل نمی‌دزدند؛ بلکه این پول‌ها بدون توجه به تعهدات صریح مراجع کمک‌کننده درباره عدم دسترسی مستقیم و کنترل بی‌واسطه طالبان به منابع بشردوستانه، مستقیما در اختیار آن‌ها قرار می‌گیرد و این رهبران طالبان هستند که تصمیم می‌گیرند این پول‌ها در کجا هزینه شود، چگونه به مصرف برسد و چه کسانی از آن بهره‌مند شوند.
با این وجود، این برداشت کاملا درست است که طالبان پول‌های دریافتی را به هواداران، متحدان قومی، سران قبایل، اعضای خانواده‌های فرماندهان و بازماندگان افراد کشته شده خود می‌دهند تا همچنان حمایت و همراهی حداکثری آنان را در اختیار داشته باشند.
تبعیض در سیستم توزیع کمک‌های بشردوستانه در افغانستان زیر حاکمیت طالبان هم واقعیتی مسلم و غیرقابل انکار است. یک ارزیابی کلی از جوامعی که از این کمک‌ها بهره‌مند می‌شوند یا نمی‌شوند به سرعت، این واقعیت را تایید می‌کند که اقوام بزرگ افغانستان به شمول هزاره‌ها، تاجیک‌ها و ازبک‌ها همچنان در اوج نیاز و محرومیت، از کمک‌های بشردوستانه محروم اند؛ اما سیل کمک‌های غذایی، پولی و… در اختیار پشتون‌های متحد طالبان قرار داده می‌شود.
با این حال، این تنها یک بخش سوء استفاده طالبان از کمک‌های امریکا است. بخشی بزرگ از این پول، صرف تامین مخارج و هزینه‌های دولت‌داری طالبان، توسعه توان نظامی و امنیتی آن‌ها و مقابله با تهدیدها و چالش‌های براندازنده و سرکوب مخالفان و دشمنان‌شان می‌شود. به همین دلایل، برای طالبان دیگر، آزادی پول‌های مسدودشده افغانستان، یک دغدغه بزرگ محسوب نمی‌شود؛ زیرا پافشاری بر این امر، روابط آن‌ها را با واشنگتن تیره می‌کند و شریان «کمک‌های بشردوستانه» امریکا در قالب ارسال بسته‌های پول نقد به طالبان را قطع خواهد کرد.
با توجه به این واقعیت‌های تلخ و تکان‌دهنده، امریکا مسئول اصلی تقویت طالبان و جلوگیری از فروپاشی دولت آن‌ها در نتیجه فشارهای مالی است و این چیزی نیست که از دید سران واشنگتن، پنهان باشد. آن‌ها آگاهانه به طالبان، کمک مالی می‌کنند تا از سقوط رژیم آن‌ها جلوگیری کنند و این در راستای راهبرد پیچیده‌تر واشنگتن قرار دارد؛ راهبردی که نظام جمهوری را ساقط کرد تا طالبان را به قدرت بازگرداند برای اهداف دیگر در افغانستان و منطقه.
