کشتار پشاور؛ تروریزم به خانه بازگشت
اگرچه ریختن خون انسان‌ها در هر کشوری، یک جنایت هولناک و نابخشودنی و مصداق بارز وحشت و خشونت و بربریت عوامل آن است؛ اما این واقعیت را نیز نباید نادیده گرفت که در پاکستان، این‌گونه کشتارها نباید غیرعادی باشد؛ زیرا آنچه در پشاور رقم خورده، نماد بازگشت تروریزم به خانه است.
آمار کشته‌شدگان انفجار در مسجدی در شهر پشاور پاکستان به بیش از ۶۰ نفر رسیده است. یک «مهاجم انتحاری» خود را در مسجد مملو از نمازگزاران منفجر کرده است. تحریک طالبان پاکستان (تی‌تی‌پی) مسئولیت این حمله را برعهده گرفت.
بیشتر کشته‌شدگان بخشی از نیروی پولیس بودند.
شهباز شریف؛ نخست‌وزیر پاکستان، این انفجار را به شدت محکوم کرده و گفته است استراتژی جامعی را برای برقراری نظم و قانون در خیبر پختونخوا اتخاذ خواهد کرد.
او گفته کسانی که در پشت این حمله هستند «ربطی به اسلام ندارند».
او گفت همه ارکان کشور در برابر تروریزم «متحد هستند و کسانی که علیه پاکستان می‌جنگند نابود خواهند شد.»
او به وزیر داخله دستور داده برای افزایش ظرفیت مبارزه با تروریزم به ویژه به ایالت خیبر پختونخوا کمک کند.
این مسجد در شاهراه منطقه حساس شهر موسوم به «خط پولیس» است که مقر نیروهای امنیتی و محل سکونت افسران پولیس و زندان مرکزی پشاور است.
به این ترتیب، انتظار می‌ٰرود که اکثر قربانیان این کشتار، نیروهای پولیس پاکستان باشند. از این نظر، طالبان پاکستانی که مسئولیت این حمله را پذیرفته‌اند یک ضربه سهمگین بر نیروهای امنیتی پاکستان وارد کرده‌اند؛ نیروهایی که پیش از این، به صورت انفرادی و در مقیاس کم‌تر در نتیجه حملات جسته و گریخته تروریست‌های مسلح کشته می‌شدند این بار در یک انفجار مهیب و مرگبار به طور دسته‌جمعی هدف قرار گرفته‌اند.
افزون بر این، حمله انتحاری یادشده در یک منطقه امنیتی رخ داده که در آن همان‌گونه که اشاره شد، مراکز پولیس، خانه‌های افسران نظامی و زندان مرکزی شهر پشاور قرار دارد. بنابراین، به باور کارشناسان، این رویداد می‌تواند یک هشدار قدرتمند به دولت و ارتش پاکستان باشد که نیروهای تی‌تی‌پی با نیرو، اراده و انگیزه مضاعف وارد کارزار «جهاد» علیه دولت مرکزی شده‌اند و از این پس، پاکستان در مدار ناامنی‌های پایدار، بی‌ثباتی‌های مرگبار و کشتارهای فاجعه‌بار قرار خواهد گرفت.
در این میان، شهباز شریف؛ نخست‌وزیر پاکستان، تلاش کرده‌است با صدور یک پیام شدیداللحن، صریح، هشدارآمیز و تهدیدکننده، پیکارجویان تی‌تی‌پی را از تکرار رویدادهای مشابه در آینده برحذر بدارد و عزم و اراده خود برای بازگرداندن نظم و ثبات و امنیت به پاکستان را به نمایش بگذارد؛ اما آگاهان می‌گویند که پیامدها و بازخوردهای این حمله انتحاری با تدابیر تبلیغاتی، پیام‌های پرقدرت و تمهیدات امنیتی گسترده به منظور مهندسی افکار عمومی و تاثیر گذاشتن بر رسانه‌های جمعی، قابل مهار و کنترل نیست.
آنها تاکید می‌کنند که پاکستان در مسیری پیچیده و دشوار قرار گرفته‌است؛ زیرا عملا با همان ابزاری هدف قرار می‌گیرد که طی ده‌ها سال از آن برای گسترش سلطه و هژمون خود در کشورهای دیگر استفاده می‌کرد.
پیکارجویان طالبان پاکستانی، یک دولت متمرکز با جغرافیای مشخص نیستند. آنها نیز مانند دیگر گره‌های «جهادی» جنگجویانی نامرئی هستند که با یک حمله انفرادی می‌توانند ده‌ها نفر را به خاک و خون بکشانند. نکته تامل‌برانگیز این است که این الگویی است که جنرالهای ارتش و آی‌اس‌آی به کمک همکاران غربی‌شان برای تقویت و تجهیز ارتش ترور، ابداع کرده‌اند؛ اما امروزه با همان کارابزار، خودشان آماج قرار می‌گیرند.
در این میان، اگرچه ریختن خون انسان‌ها در هر کشوری، یک جنایت هولناک و نابخشودنی و مصداق بارز وحشت و خشونت و بربریت عوامل آن است؛ اما این واقعیت را نیز نباید نادیده گرفت که در پاکستان، این‌گونه کشتارها نباید غیرعادی باشد؛ زیرا آنچه در پیشاور رقم خورده، نماد بازگشت تروریزم به خانه است.
به بیان بهتر، پاکستان و دیگر متحدان‌اش در ائتلاف قدرت‌های حامی تروریزم، سال‌ها با استفاده از این شیوه‌های جنایتکارانه و جنون‌آمیز، خون انسان‌های بی‌گناه را در کشورهای همسایه و منطقه به ویژه افغانستان ریخته‌اند. همین چند روز پیش، سالگرد پنج سالگی کشتار هولناک بیش از ۱۰۰ غیرنظامی بی‌دفاع در کابل به دست طالبان مورد حمایت رژيم اسلام‌آباد بود. این تنها یک نمونه از هزاران موردی است که پاکستان در طول ده‌ها سال گذشته با استفاده از نیروهای نیابتی خود در افغانستان، مرتکب شده‌است.
بنابراین، انتحار مرگبار پیکارجوی تی‌تی‌پی در مسجد پولیس پاکستان در پشاور، نباید امری غریب و غیرمعمول به نظر برسد. این نشانه بازگشت تروریزم به خانه است و پاکستان باید آماده وقوع فجایع بیش‌تری از این نوع باشد؛ زیرا این همان چیزی است که رژيم اسلام‌آباد و جنرالهای راولپندی و سازمان مخوف آی‌اس‌آی کاشته‌اند و اکنون زمان برداشت آن است.
