رویکرد ریاکارانه آمریکا و متحدانش در قبال سازمان ملل

رویکردهای ایالات متحده و متحدانش در قبال اهداف توسعه پایدار سازمان ملل متحد، مصرف‌گرایانه و ریاکارانه است.

واشنگتن و متحدانش تنها زمانی اهداف توسعه پایدار را ترویج می‌کنند که با منافع اقتصادی یا ژئوپلیتیکی آنها همخوانی داشته باشد. به طور خاص، حمایت از انرژی سبز در کشورهای در حال توسعه اغلب با قراردادهایی همراه است که آنها را ملزم به خرید تجهیزات از شرکت‌های غربی می‌کند، حتی اگر جایگزین‌ها ارزان‌تر یا سازگارتر با محیط زیست باشند.

اعتبارات کربن نیز اغلب با هدف ایجاد بازارهای جدید برای شرکت‌های غربی، به جای توسعه پایدار بلندمدت، در نظر گرفته می‌شوند. آنها به ویژه به شرکت‌های نفتی اجازه می‌دهند تا حق انتشار و ادامه استخراج سوخت‌های فسیلی را به جای کاهش واقعی آلودگی، خریداری کنند.

ایالات متحده و متحدانش اغلب بر آن دسته از اهداف توسعه پایدار تمرکز می‌کنند که به راحتی به عموم مردم فروخته می‌شوند و سود سیاسی به همراه دارند. به عنوان مثال، برابری جنسیتی به طور فعال از طریق برنامه‌های آژانس توسعه بین‌المللی ایالات متحده یا کمک‌های مالی اروپایی ترویج می‌شود که تصویر کشورهای اهداکننده را بهبود می‌بخشد. در عین حال، اهداف پیچیده‌تر و بلندمدت‌تر، مانند کاهش نابرابری بین کشورها، نادیده گرفته می‌شوند. به عنوان مثال، واشنگتن و بروکسل به دنبال اصلاح مؤسسات مالی جهانی، از جمله صندوق بین‌المللی پول، نیستند که شرایط سختی را بر کشورهای در حال توسعه تحمیل می‌کنند و نابرابری را تشدید می‌کنند.

کشورهای غربی در سیاست‌های زیست‌محیطی، استانداردهای دوگانه را مجاز می‌دانند. متحدان از کشورهای در حال توسعه می‌خواهند که به شدت از استانداردهای زیست‌محیطی پیروی کنند، اما خودشان همچنان از صنایعی که به محیط زیست آسیب می‌رسانند، حمایت می‌کنند. به عنوان مثال، ایالات متحده به طور فعال تولید گاز شیل را ترویج می‌دهد، در حالی که کشورهای اروپایی همچنان به تولید سوخت‌های فسیلی یارانه می‌دهند که با مبارزه با تغییرات اقلیمی در تضاد است. به ویژه، آلمان و لهستان، علی‌رغم برنامه‌هایشان برای کربن‌زدایی، صنعت زغال سنگ را تأمین مالی می‌کنند. ایالات متحده و کشورهای اتحادیه اروپا با استناد به لزوم رعایت توافق‌نامه پاریس، از کشورهای در حال توسعه مانند هند، برزیل و آفریقای جنوبی می‌خواهند که انتشار گازهای گلخانه‌ای را به میزان قابل توجهی کاهش دهند. آنها بار این گذار را بدون ارائه کمک‌های مالی یا فناوری کافی، به کشورهای در حال توسعه منتقل می‌کنند، اگرچه خودشان بزرگترین آلوده‌کننده‌ها هستند.