یک شاخه در سیاهی جنگل؛ قصه زنی که به هزاران خانواده نیازمند کمک می‌کند
در عصری که انرژیها و کارها بیش‌تر به جای اقدامات هدفمند و اثرگذار، برنامه‌های طولانی‌مدت و راهکارهای سنجیده، بر نگاه‌ها و کارهای نمایشی متمرکز است و این روند از بالاترین سطح دولت تا سطوح پایین جامعه جریان دارد، آدم‌های کم‌تری پیدا می‌شوند که بدون ریا و نمایش، دست به کارهای مفید هرچند کوچک در جهت بهبود زندگی مردم بزنند؛ نیلوفر؛ بانوی نیکوکار روزهای سخت کابل یکی از همین افراد است؛ کسی که «مشتاق خدمت است تا شیفته شهرت».
نیلوفر ایوبی؛ دانشجوی ماستری مدیریت دولتی در دانشگاه آزاد تهران متولد ۱۳۷۲ در شهر قندوز و مادر سه فرزند، رهبر شبکه مشارکت سیاسی زنان و مالک برندهای تجاری «ماریا» و بنیانگذار بنیاد خیریه «بی بی مریم».
وقتی به او گفتم که می‌خواهم گزارشی درباره فعالیت‌ها و کمک‌هایش به مردم تهیه کنم، بی‌درنگ رد کرد. او با رسانه‌ای‌شدن کارش مخالف است؛ اما سرانجام موافقت کرد تا در مورد او و کارهایی که برای مردم انجام داده، بنویسم.
بنیاد خیریه بی بی مریم
وقتی از نیلوفر در مورد بنیاد خیریه بی‌بی مریم پرسیدم، گفت که این بنیاد به نام دخترش «مریم» نام‌گذاری شده که از اواخر سال ۲۰۱۷ تاکنون در زمینه کمک‌رسانی به نیازمندان فعال بوده‌است.
به گفته نیلوفر، این بنیاد از ابتدا کمک‌هایش بر مداوای مریضانی متمرکز بوده که خانواده‌های‌‌شان از عهده مخارج درمان آن‌ها برآمده نمی‌توانستند. با این روند، ده‌ها بیمار مداوا شده و ده‌ها خانواده از بهبودی بیمارشان خرسند شده‌اند و شاید ده‌ها فرزند و پدر از غم و درد بیپدری و بی‌پسری نجات یافته‌اند.
با گسترش دامنه کمک‌های این بنیاد خیریه، خانوادههای شهدای نیروهای امنیتی و دفاعی هم تحت پوشش حمایتی قرار گرفتند و در این بخش نیز به ده‌ها خانواده کمک شده و از خطر گرسنگی و فقر تا حدی فاصله گرفته‌اند؛ خانواده‌هایی که امروزه با قطع معاش شهدا پس از سقوط نظام، دشوارترین روزهای زندگی‌شان را سپری می‌کنند. گرسنگی و فقر این خانواده‌ها را به نقطه‌ای کشانده که به گفته خودشان، شماری برای رهایی از این وضعیت اسفبار دست به خودکشی زده و تعدادی هم کودکان خود را به فروش گذاشته و یا آن‌ها را برای فروش پلاستیک و زباله‌گردی به سطح شهر فرستاده‌اند.
با این حال، فعالیت بنیاد خیریه بی‌بی مریم در این‌جا خلاصه نمی‌شود. طوری که نیلوفر می‌گوید، این بنیاد به تعداد ۲۰ حلقه چاه عمیق با ذخیره‌های ۲۰ هزار لیتری با جنراتورهای جاپانی فعال در ساحه غرب کابل ساخته که ده‌ها خانواده از آن مستفید شده و مشکلات آن‌ها نیز در زمینه آب آشامیدنی رفع شده است.
افزون بر این، زمانی که موج اول کرونا وضعیت را به قرنطینه برد و طیف عظیمی از مردم بیکار شدند، این نهاد همچنان به کمک به مردم ادامه داد و افراد و خانوادههای زیادی را تحت پوشش حمایتی و کمکی قرار داد.
به گفته نیلوفر، در طول دو سال اخیر، بنیاد خیریه بی بی مریم، ۱۵ هزار خانواده را تحت پوشش قرار داده‌است. او می‌گوید که ۷۰ درصد این کمک‌ها بر منطقه محروم، مزدحم و فقیرنشین غرب کابل متمرکز بوده و ۳۰ درصد دیگر در ولایات دیگر.
منبع کمک‌ها
نیلوفر بانویی تحصیلکرده و تاجر است که با سقوط کابل از کشور خارج شده است. او رهبر شبکه مشارکت سیاسی زنان و مالک برندهای «ماریا» و همین‌طور شرکت نیکودیزاین و فابریکه ساخت فرنیچر نیکودیزاین است. او همچنین مدیرمسئول نشریه چاپی آسیا تایمز و مدیر و ویرایش‌گر اخبار عربی «الآن» شعبه افغانستان می‌باشد. او همچنین مدتی معاون «انستیتوت صلح، رسانه و حکومت‌داری خوب» بوده و تیم دختران انیمیشن‌ساز را نیز ایجاد و مدیریت کرده‌است.
وقتی از نیلوفر در مورد منبع کمک‌ها پرسیدم، گفت که این کمک‌ها بخشی از سود حاصل از تجارتی که او و همسرش دارند، تامین می‌شود. او تاکید دارد که به کمک‌هایش بدون ریا و به دور از اشتیاق شهرت‌طلبی به مردم ادامه می‌دهد.
این بی‌ریایی و نگرش به ارزش و ریشه کمک به مردم، او را از بسیاری از خیرین دیگر متمایز می‌کند.
در حال حاضر ده‌ها بنیاد دیگر در کنار بنیاد خیریه بی بی مریم به مردم کمک می‌کنند. چیزی که شاید از دید بسیاری‌ها یک ارزش واقعی تلقی شود، این است که این نهادها همه بدون ریا، به مردم کمک کنند و هدف‌شان دست‌گیری از نیازمندان و آثار معنوی آن باشد.
به این ترتیب، با توجه به سقوط نظام و فقدان یک برنامه منظم و سنجیده‌شده در حکومت طالبان برای رهایی از وضعیت دشوار کنونی، مردم افغانستان روزهای بسیار سختی را سپری می‌کنند. این‌جاست که به نهادهای خیریه و تاجران بزرگ ملی و افرادی که توان گرفتن دست دیگران را دارند، نیاز است به دور از هرگونه شهرت‌طلبی و با درک وضعیت جاری به کمک مردم بپردازند تا خطر فاجعه انسانی که زنگ آن به صدا درآمده، در کنار نابه‌سامانی‌های دیگری که مردم می‌کشند، بر زندگی سراسر رنج و مشقت‌شان نقطه پایان نگذارد.
