انفجارهای غرب کابل؛ تفنگ‌های طالبان به سمت خبرنگاران
چند ساعت از وقوع سه انفجار مرگبار در دو مرکز آموزشی در غرب کابل می‌گذرد. سخنگویان طالبان نیز وقوع انفجار را تایید کرده و از وجود «تلفات» خبر داده‌اند؛ اما هیچ آماری درباره تعداد قربانیان منتشر نشده‌است؛ زیرا طالبان خبرنگاران را هدف می‌گیرند و حتی اجازه دسترسی والدین دانش‌آموزان به محل رویداد را نمی‌دهند.
گزارش‌ها حاکی است که یک انفجار ناشی از پرتاب بمب دستی در آموزشگاه «ممتاز» در منطقه قلعه نو از مربوطات حوزه ۱۸ امنیتی شهر کابل و دو انفجار دیگر نیز در لیسه عبدالرحیم شهید در منطقه تانک تیل، مربوط به حوزه ۱۳ پولیس رخ داده‌است.
گفته می‌شود در انفجار تانک تیل، دانش‌آموزان زیادی هدف قرار گرفته‌اند و این نگرانی وجود دارد که ده‌‌‌ها نفر جان باخته باشند.
تصاویر تکان‌دهنده‌ای از محل رویداد، مخابره می‌شود. شبکه‌های اجتماعی آکنده از تصویرهای هولناکی است که پاره‌های پیکر قربانیان را در خیابان به نمایش می‌گذارد.
ویدیوهایی هم از ضجه‌های دردناک و نگاه‌های نگران والدین دانش‌آموزان منتشر شده که برای ورود به محل رویداد، تقلا و بی‌قراری می‌کنند.
وضعیت اما به شدت امنیتی است. نیروهای طالبان، اجازه ورود افراد به منطقه را نمی‌دهند. گزارش‌هایی درباره بازداشت و تهدید خبرنگاران منتشر شده و حتی گفته می‌شود نظامیان طالبان به سمت خبرنگاران، افرادی که می‌‌خواهند به زخمی‌ها خون بدهند و خانواده‌های دانش‌آموزان، شلیک می‌کنند تا از ورود آن‌ها به محل رویداد و حتی شفاخانه جلوگیری کنند.
بر این اساس، در فضای سنگین امنیتی و بایکوت کامل رسانه‌ای، مشخص نیست که ابعاد و اعماق فاجعه چه اندازه است و چه بر سر دانش‌آموزان بی‌دفاعی آمده که پیش از این نیز هم‌نسلان‌شان به مثابه «هدف جنگی» تروریست‌های وحشی، قربانی رویدادهای مشابه شده‌اند؛ در آموزشگاه موعود، آموزشگاه کوثر دانش، مکتب سیدالشهدا، دانشگاه کابل و…
در گذشته، دولت مستقر، انگشت اتهام را به سمت طالبان نشانه می‌رفت؛ اما اکنون که طالبان قدرت را در اختیار دارند، معلوم نیست، چه گروهی متهم به ارتکاب این جنایات خواهد شد.
احتمال می‌رود که نیروی اهریمنی داعش، مسئولیت این رویداد را بپذیرد؛ اما طالبان پیش از این بارها گفته‌اند که داعش در افغانستان، تهدید بزرگی نیست و هرگز قادر به ایجاد چالش امنیتی نخواهد بود.
اما هر گروهی که مسئولیت این جنایت هولناک جدید را بر عهده بگیرد و نیز صرف نظر از این‌که طالبان چرا و چگونه خبرنگاران، خون‌دهندگان و پدران و مادران را از دسترسی به عمق فاجعه بازمی‌دارند، چیزی که هرگز تغییر نمی‌کند این است که یک اقلیت قومی و مذهبی خاص، برای تروریست‌های خون‌آشام، هدف جنگی به حساب می‌آید و حتی دانش‌آموزان، دانشجویان، مادران باردار و کودکان شیرخوارشان نیز در آموزشگاه و مکتب و دانشگاه و زایشگاه باید بی‌رحمانه هدف قرار بگیرند و کشته شوند.
انتظار نمی‌رود طالبان در قبال این جنایت جدید، مسئولیت مهمی را بر عهده بگیرند؛ زیرا آن‌ها افزون بر این‌که دولت را در نتیجه یک تبانی درون‌قومی به طور کامل در اختیار گرفته‌اند، این ارث نحس را هم از دولت غیرمسئول و فاسد و فاشیست پیشین برده‌اند که در این‌گونه موارد، با یک «محکومیت» ساده، مسئولیت خود را اداشده بدانند و به این ترتیب، از تعقیب و شناسایی و مجازات عوامل جنایتکار این کشتارهای مبتنی بر ژنوساید، عمدا خودداری کنند. بنابراین، آن‌ها حق دارند به سمت خبرنگاران، خون‌دهندگان و حتی والدین قربانیان، تیراندازی کنند تا عمق و ابعاد جنایت پنهان بماند و کسی نداند در کشتارگاه غرب کابل، چگونه یک تصفیه قومی جنایتکارانه در جریان است.
