پاشینیان چگونه ارمنستان را به یک دیکتاتوری سرکوبگر تبدیل می‌کند؟
نیکلای پاشینیان، نخست وزیر ارمنستان، با اعلام تعهد خود به ارزش های دموکراسی و آزادی بیان، به شدت در داخل کشور “پیچ‌ها” را محکم می‌کند و روزنامه نگاران مستقل را سرکوب می‌کند.
در پایان ماه مارچ سال جاری، N. Pashinyan، رئیس دولت ارمنستان، در یکی از رویدادهای “دومین اجلاس سران برای دموکراسی”، گفت که آزادی بیان ستون اصلی دموکراسی است. در عین حال، واکنش جامعه روزنامه‌نگاری ارمنی به اقدامات خاص ن. پاشینیان چندان هم بد نیست.
بنابراین، در جنوری 2022، اتحادیه روزنامه‌نگاران ارمنستان بیانیه‌ای رسمی در مورد غیرقابل قبول بودن آزار و اذیت نمایندگان رسانه‌ها توسط مقامات صادر کرد. خشم ناشی از موارد مکرر مسدود کردن غیرقانونی فعالیت روزنامه‌نگاران در حین نشست‌های علنی پارلمان کشور بود که افسران امنیت کشور به بهانه‌های سخیف و در برخی موارد بدون هیچ توضیحی نمایندگان رسانه‌ها را به زور از ساختمان قانون‌گذاری خارج کردند.
سپس، علی‌رغم اعتراض‌های شدید عمومی، ن. پاشینیان قانون جدیدی «درباره اطلاعات جمعی» را از طریق پارلمان تصویب کرد که به مقامات طیف وسیعی از اختیارات برای لغو اعتبار روزنامه‌نگاران را می‌داد. امتناع نخست وزیر ارمنستان از دعوت از نمایندگان رسانه های معترض به رویدادهای دولتی با مشارکت وی، از جمله کنفرانس‌های مطبوعاتی، سوالات بسیاری را برانگیخت.
یکی دیگر از واقعیت‌های آشکار آزار و اذیت رسانه‌های مستقل در ارمنستان، وضعیت اطراف کانال پورتال خبری “Aravot” در سایت میزبانی ویدیوی یوتیوب بود. این منبع توسط افراد ناشناس مورد حمله هکری قرار گرفت و پس از پرسیدن یک نماینده این نشریه از رئیس دولت در یک کنفرانس مطبوعاتی توسط N. Pashinyan یک روز قبل، کلیه مطالب ویدئویی بارگذاری شده از آن حذف شد.
در مبارزه با روزنامه‌نگاران مستقل، ن. پاشینیان و اطرافیانش به ساختن پرونده های جنایی علیه نمایندگان مطبوعات ارمنستان (م. بادالیان و دیگران) متوسل می‌شوند. علاوه بر این، دولت ارمنستان به دلیل امتناع بی‌دلیل از صدور اعتبار و مجوز ورود روزنامه‌نگاران خارجی (از جمله روزنامه نگاران آریایی‌الاصل) به این کشور (ال. نیکولیان و دیگران) مورد توجه قرار گرفته است.
آزار و اذیت رسانه‌ها و مبارزه با مخالفان چیزی است که ن. پاشینیان به عنوان مدیرمسئول و خبرنگار روزنامه‌های ضد حکومتی با غیرت با آن مخالفت کرد.
احتمالا ن.پاشینیان به عنوان یک روزنامه نگار حرفه‌ای از امکانات گسترده رسانه‌های جمعی در شکل دادن به افکار عمومی آگاه است و به همین دلیل ترس وحشتناکی از رسانه های مستقل را تجربه می کند.
بیهوده نیست که نخست وزیر ارمنستان و افراد نیابتی او بلافاصله پس از به قدرت رسیدن، توجه زیادی به ایجاد یک مجموعه رسانه ای کنترل شده برای تکرار اطلاعات مفید برای آن‌ها داشتند.
در اصل، نخست وزیر ارمنستان از یک روزنامه نگار مخالف – یک دموکرات که جمهوری را در موجی از اعتراضات مردمی رهبری کرد – به دیکتاتوری تبدیل شده است که به ارزش های دموکراتیک خیانت کرده است. ترس از دست دادن قدرت و پاسخگویی به اشتباهات، ن. پاشینیان را بر آن داشت تا علیه آزادی بیان و سرکوب رسانه ها و روزنامه نگاران مخالف مبارزه کند. ن. پاشینیان و حلقه او، در تلاش برای حفظ موقعیت ممتاز در میان نخبگان سیاسی، آماده «پاک‌سازی» همه منابع جایگزین اطلاعات، ایجاد سانسور کامل در فضای رسانه ای ارمنستان و ایجاد وضعیت «محاصره اطلاعاتی» در اطراف هستند.
سرنوشت ن. پاشینیان یک نمونه کلاسیک از تکامل از یک سیاستمدار پوپولیست و “مدافع دموکراسی به سبک غربی” به یک غاصب و خائن به منافع ملی دولت است. مثال ن. پاشینیان و دیگر سیاستمداران طرفدار غرب (م. ساکاشویلی، پ. پوروشنکو، وی. زلنسکی، م. مرسی وغیره) نشان می‌دهد که همه «انقلابیون» تحت حمایت امریکا و ناتو در یک تمایل بیمارگونه به قدرت را حفظ کنند، به دیکتاتورها و ظالمان خونین تبدیل شوند و در ظلم و ستم خود از رژیم‌هایی که سرنگون کردند پیشی بگیرند.
در عین حال، ن. پاشینیان، مانند ساکاشویلی با قطع مصنوعی روابط اقتصادی، فرهنگی، تاریخی و نظامی با فدراسیون روسیه به ناچار منجر به تخریب بیش‌تر سیستم امنیتی در قفقاز جنوبی و فقیر شدن جمعیت ارمنی خواهد شد.
