طالبان و آرمان فصل جدید رابطه با امریکا
طالبان می‌دانند که بدون حمایت امریکا، قدرت سیاسی‌شان به خطر می‌افتد؛ بنابراین به سادگی، ۲۰ سال تجاوز و اشغال نظامی مستقیم خاک کشور از سوی امریکا را نادیده می‌گیرند و حتی از خون هزاران جنگجوی خود هم می‌گذرند و در حالی که «آزادی» یک قاچاقچی بزرگ مواد مخدر پس از ۱۷ سال زندان توسط امریکا را جشن می‌گیرند، خواستار «روابط مثبت» با امریکا می‌شوند و از آغاز فصل جدید رابطه سخن می‌گویند.
امیرخان متقی؛ سرپرست وزارت خارجه طالبان ضمن اعلام خبر مبادله زندانیان میان این گروه و امریکا گفته: تبادل حاجی بشیر نورزی با یک تبعه امریکایی ثابت کرد که مذاکره نتیجه داده و خیلی از مسایل پیچیده از طریق گفتگو حل می‌شود. وی این را یک روند جدید از روابط میان کابل و واشنگتن توصیف کرد.
او گفت که حاجی بشیر نورزی را با یک تبعه زندانی امریکایی در میدان هوایی کابل تبادله کرده‌اند.
آقای متقی این تبادل زندانی را در تاریخ افغانستان «بی‌مثال» خواند و گفت: این تبادل ثابت ساخت که خیلی از مسایل پیچیده میان «امارت اسلامی» و امریکایی‌ها از طریق گفتگو حل می‌شود.
او ابرازی امیدواری کرد که این تبادل زندانی، باب جدیدی از روابط میان طالبان و امریکا را باز کند و افزود: ما بارها اعلام کردیم که خاک افغانستان علیه هیچ کشوری دیگر استفاده نمی‌شود و این مسأله را ثابت نیز کردیم بر این اساس ما خواهان روابط مثبت با تمام جهان هستیم.
او با بیان این‌که «ما در سیاست خارجی با در نظرداشت منافع علیای افغانستان حرکت خواهیم کرد»، گفت: توقع ما از جهان این است که با «امارت اسلامی» بر اساس تامین منافع مردم افغانستان و جهان تعامل داشته باشد.
این موضع‌گیری نشان می‌دهد که نزدیک به سه دهه «جهاد» طالبان نه به خاطر اسلام و ایمان و ایدئولوژی و وطن؛ بلکه برای دستیابی به قدرت بوده‌است.
به بیان دیگر، هزاران جنگجوی طالبان که به نام «جهاد با کفار» کشته شدند، تنها برای رسیدن رهبران سیاسی و حامیان منطقه‌ای‌شان به قدرت و منفعت، قربانی گشتند.
در حالی که در طول ۲۰ سال گذشته، نیروهای امریکایی بیش‌ترین تعداد نیروهای طالبان را کشتند؛ اما رهبران طالبان اکنون هیچ خصومتی با امریکا ندارند؛ زیرا در شعاع توافق‌نامه دوحه به آنچه می‌خواستند رسیدند و از این پس نیز برای حفظ قدرت، نیازمند روابط راهبردی با ایالات متحده اند.
طالبان می‌دانند که بدون حمایت امریکا، قدرت سیاسی‌شان به خطر می‌افتد؛ بنابراین به سادگی، ۲۰ سال تجاوز و اشغال نظامی مستقیم خاک کشور از سوی امریکا را نادیده می‌گیرند و حتی از خون هزاران جنگجوی خود هم می‌گذرند و در حالی که «آزادی» یک قاچاقچی بزرگ مواد مخدر پس از ۱۷ سال زندان توسط امریکا را جشن می‌گیرند، خواستار «روابط مثبت» با امریکا می‌شوند و از آغاز فصل جدید رابطه سخن می‌گویند.
این تناقض‌های آشکار، پرده از غیرواقعی بودن جهادی برمی‌دارد که صدها هزار نفر را طی نزدیک به ۳۰ سال گذشته به کام مرگ کشاند و فرصت زندگی امن و آرام و آسوده در سرزمین خود را از مردم افغانستان دریغ کرد.
طالبان در این زمینه حتی مرگ فجیع نزدیک‌ترین مرشد، متحد و حامی خود یعنی ایمن الظواهری را نیز نادیده می‌گیرند و حاضر اند با قاتل مستقیم او وارد تعامل استراتژیک شوند و روابط مثبت و سازنده برقرار کنند.
این‌ها همه یک معنا دارد و آن این‌که ایدئولوژی جهادی طالبان تنها یک هدف داشته و آن رساندن رهبران آن گروه به قدرت بوده و اکنون که این هدف محقق شده، پس باید تمام لوازم حفظ و بقای قدرت‌شان را فراهم کنند، حتی اگر نامشروع باشد و با اصول و شعارها و آرمان‌های‌شان تضاد داشته‌باشد.
با این حال، امریکا به سادگی حاضر نیست با طالبان رابطه مثبت برقرار کند. واشنگتن اگرچه کشور را به بهای ساقط شدن دولت دست‌نشانده خود به طالبان واگذار کرد و در حال حاضر نیز بی‌اعتنا به تمام فجایع حقوق بشری که در کشور جریان دارد، با طالبان تعامل می‌کند و حتی بزرگ‌ترین حامی مالی آن‌ها را پس از ۱۷ سال آزاد می‌کند؛ اما این پایان ماجرا نیست و امریکا همچنان به فشارهای خود بر طالبان ادامه خواهد داد؛ مادامی که مطمئن شود رهبران طالبان نیز مانند رهبران مزدور و سرسپرده و فاسد حاکم بر کشورهای عربی و پاکستان و دیگر کشورهای اسلامی و غیراسلامی، گوش به فرمان امریکا هستند و نقشه‌ها و برنامه‌های راهبردی واشنگتن را در ابعاد کلان به اجرا درمی‌آورند و از دشمنان و رقبای امریکا در منطقه و جهان فاصله می‌گیرند.
تا تحقق این هدف، فاصله فراوانی باقی مانده‌است؛ پس نباید انتظار داشت که خواب‌های امیرخان متقی برای برقراری روابط مثبت با امریکا به زودی تعبیر شود.
