نسل‌کشی هزاره‌ها؛ طالبان چه می‌کنند؟
تنها کاری که طالبان پس از وقوع هر رویداد تروریستی انجام میدهند این است که مانع از اطلاع‌رسانی صریح و مستقیم رسانه‌ها درباره رویداد، تلفات و خسارات و عوامل احتمالی آن می‌شوند و حتی اجازه نمی‌دهند که آمار دقیق کشتارها از سوی رسانه‌های مستقل به مردم گزارش داده‌شود.
غرب کابل روز جمعه بار دیگر شاهد یک حمله خونین و مرگبار بود؛ حمله‌ای که بازهم مرکز آموزشی «کاج» را هدف گرفت. این مرکز آموزشی یکبار در سال ۹۷ خورشیدی نیز آماج حمله‌ای مشابه قرار گرفته‌بود.
تکرار این جنایت‌ها جای هیچ تردیدی باقی نمی‌گذارد که هزاره‌ها رسما هدف یک نسل‌کشی، ژنوساید یا تصفیه نژادی هستند؛ زیرا با وجود تغییر رژیم‌های سیاسی، تغییری در این سیاست به وجود نمی‌آید و این به معنای آن است که دست‌های قدرتمندی در رأس همه رژیم‌های مسلط بر افغانستان در طول ده‌ها سال اخیر در این جنایات سهیم و شریک اند و آنها با وجود همه تفاوت‌هایی که باهم دارند، دست‌کم در یک زمینه، اتفاق نظر دارند و آن حذف و طرد کامل هزاره‌های شیعه است.
بربنیاد همین ارزیابی است که اکنون به رسمیت شناختن نسل‌کشی هزاره‌ها به یک مطالبه جهانی بدل شده‌است؛ زیرا کشتار هزاره‌ها بدون توجه به طیف کسانی که هدف قرار می‌‌گیرند و قربانی می‌شوند برای عوامل این جنایت‌ها هدف اصلی است و در این میان، تفاوتی نمی‌کند که دانش‌آموزان بی‌گناه یک مرکز آموزشی در دورافتاده‌ترین نقطه پایتخت باشد یا نمازگزاران، سرنشینان عادی موترهای مسافربری یا حتی کارگران معدن و مسافران غیرنظامی در مسیرهای دوردست.
به این ترتیب، جهان به جای «محکوم‌کردن» باید این کشتارهای سازمان‌یافته و سیستماتیک را به مثابه مصداق آشکار نسل‌کشی و ژنوساید به رسمیت بشناسد و به مسئولیت‌های خود برای توقف آن و مجازات عوامل پشت پرده و روی صحنه این‌گونه جنایت‌ها به درستی عمل کند.
مطالبه دیگر، متوجه طالبان است؛ گروهی که پیش از این به طور مستقیم به دست داشتن در این گونه کشتارها متهم می‌شد و در دوره اول سلطه خود نیز مرتکب جنایت‌های مشابه در قتل عام هدفمند هزاره‌های شیعه در بامیان، مزار شریف و سایر مناطق شده‌بود.
طالبان اکنون بر کشور حکمروایی می‌کنند. آنها در قبال تامین امنیت یکایک شهروندان افغانستان بدون توجه به قوم و مذهب و نژاد و زبان آنان مسئولیت دارند. آنان در عین حال، مسئول اند تا با تمامی مصادیق تروریزم، مبارزه کنند و اجازه ندهند که امنیت و ثبات کشور توسط مزدوران تکفیری، مختل شود.
در حال حاضر اما تنها کاری که طالبان پس از وقوع هر رویداد تروریستی انجام میدهند این است که مانع از اطلاع‌رسانی صریح و مستقیم رسانه‌ها درباره رویداد، تلفات و خسارات و عوامل احتمالی آن می‌شوند و حتی اجازه نمی‌دهند که آمار دقیق کشتارها از سوی رسانه‌های مستقل به مردم گزارش داده‌شود.
این وظیفه یک دولت مسئول نیست؛ زیرا طالبان عملا جنایت‌های هولناکی که به نام داعش صورت می‌گیرد را تکمیل می‌کنند و با شستن خون‌هایی که ظاهرا داعش ریخته، جنایت‌های صورت‌گرفته را کوچک جلوه میدهند و به این ترتیب، جرم سنگین تروریست‌های خون‌آشام را کاهش میدهند.
این در حالی است که علی‌القاعده، طالبان به مثابه دولت باید در این‌گونه موارد در طرف مردم بایستند و به قربانیان کمک کنند تا به عدالت دست یابند و تروریست‌های تکفیری عامل این‌گونه جنایت‌ها به جزای اعمال‌شان برسند.
طالبان در عین حال باید طرح عملی خود برای تامین امنیت شیعیان و همه شهروندان در معرض خطر را ارائه و عملیاتی کنند. آنها باید پاسخ دهند که چرا نتوانسته یا شاید نخواسته‌اند امنیت غرب کابل و سایر مناطق شیعه‌نشین کشور را تامین کنند؟ چرا با وجود تعدد و تکرار کشتار سیستماتیک شیعیان و هزاره‌ها طالبان هیچ کاری برای بهبود وضعیت امنیتی آنان صورت نداده و به مطالبات مشروع نمایندگان جامعه شیعه و هزاره کشور در این زمینه، بی‌اعتنایی کرده‌اند؟
طالبان اگر نمی‌توانند داعش را مهار کرده و امنیت شیعیان را تامین کنند، شکست شرم‌آور خود را بپذیرند و مسئولیت امنیت اماکن و مراکز مذهبی و آموزشی شیعیان و هزاره‌ها را به خودشان واگذار کنند.
طالبان در عین حال به این ابهام بزرگ نیز باید پاسخ دهند که با صدها داعشی که پیش‌تر در زندان‌های دولتی به سر می‌بردند، چه کرده‌اند؟ آنها همگی تروریست، جنایتکار، مزدور بیگانه و تهدیدهای آنی و مستقیم علیه امنیت و ثبات و وحدت و حاکمیت کشور بودند، پس چرا بی‌پروا آزاد شدند؟
دولت طالبان نیز باید برای رسیدگی به وضعیت امنیتی شیعیان و هزاره‌ها نشست‌های فوق‌العاده تشکیل دهد و برنامه ویژه خود برای پایان دادن به نسل‌کشی هزاره‌ها را تدوین، تصویب و اجرایی کند؛ این کمترین کاری است که یک دولت مسئول باید انجام دهد. صرف «محکومیت» یا انداختن فرافکنانه بار مسئولیت به عهده یک گروه تروریستی فاقد جایگاه و پایگاه و کشور و لشکر، از طالبان رفع مسئولیت نمی‌کند. آنها اگر همچنان به بی‌تفاوتی و تماشا و سکوت و یا صدور تنها چند پیام توییتری درباره آنچه خودشان «وحشت بزرگ» می‌خوانند بسنده کنند، پس نه تنها به وظیفه ذاتی خود به عنوان دولت عمل نکرده‌اند؛ بلکه مستقیم یا غیرمستقیم در نسل‌کشی هزاره‌ها دست دارند و دیر یا زود باید تاوان دهند.
