هدیه امریکا به طالبان؛ پیروزی بادآورده را جشن بگیرید
طالبان می‌توانند این پیروزی بادآورده را جشن بگیرند و از سورپرایز امریکا لذت ببرند؛ اما هرگز نباید ادعا کنند که آنچه به آن دست یافته‌اند، حاصل سال‌ها «جهاد» بوده‌است؛ زیرا جهادی که بزرگ‌ترین قربانی آن مردم افغانستان بوده‌اند نه نظامیان امریکایی و ناتو، هیچ‌گاه یک مبارزه عادلانه و مشروع برای رهایی مردم افغانستان از اشغال بیگانه نبوده‌است.
وزیر دفاع طالبان در یک مصاحبه، دلیل سقوط نظام پیشین را «رهاکردن امریکایی‌ها» دانست و گفت: «این‌جا امریکایی‌ها نظام را نگه می‌داشتند، وقتی آن‌ها رها کردند همه خود به خود رها کردند. نه فرماندهی بود، نه دفاع و نه هدفی که خود را برای آن قربانی کنند.» او همچنین افزود: «ما به این شکل که حالا به هدف‌مان رسیدیم، فکر نکرده بودیم.»
او افزود که «بدون کدام جنگ و مشکلات و تخریب شهرها که بسیار نگرانش بودیم به هدف رسیدیم.»
او ادعا کرد که حتی «یک نقطه پنهان» در توافق‌نامه صلح طالبان با امریکا وجود ندارد و ضمائم آن درباره نحوه تخلیه مراکز بوده‌است.
دو ضمیمه سری توافق‌نامه دوحه هنوز فاش نشده است.
ملا یعقوب گفت در توافق‌نامه دوحه با امریکا چیزی تحت عنوان «حقوق بشر» نیامده و تاکنون طالبان از مفاد آن پیروی کرده‌اند.
ملا یعقوب، دومین مقام ارشد طالبان است که به طور ضمنی می‌پذیرد که جنگی در کار نبوده، جهادی وجود نداشته، مبارزه‌ای جریان نداشته، آنچه میان طالبان و امریکا رخ داده، یک معامله بوده که نتایج آن حتی خود طالبان را نیز شگفت‌زده و غافلگیر کرده‌است.
پیش‌تر یک فایل صوتی منسوب به ملا حسن آخوند؛ نخست‌وزیر طالبان منتشر شده بود که او در آن می‌گفت که ۲۰ روز پیش از سقوط، حتی قابل تصور هم نبود که طالب بر افغانستان مسلط شود یا طالب در یک ولایت گشت‌وگذار کند. او به صراحت اعترف می‌کند که امریکایی‌ها تصمیم گرفتند که افغانستان را به طالب بسپارند.
ملا یعقوب؛ وزیر دفاع دولت طالبان هم به واقعیتی مشابه اشاره می‌کند و می‌پذیرد که پیروزی آن‌ها بدون جنگ و خون‌ریزی و ویرانی شهرها به دست آمده و این چیزی بوده که آن‌ها را غافلگیر کرده‌است.
بنابراین، طالبان قدرت کنونی خود را مرهون امریکا هستند؛ زیرا این هدیه‌ای بود که امریکا به طالبان ارائه کرد و افغانستان را به طور کامل در اختیار آن‌ها قرار داد.
اکنون آن‌ها می‌توانند این پیروزی بادآورده را جشن بگیرند و از سورپرایز امریکا لذت ببرند؛ اما هرگز نباید ادعا کنند که آنچه به آن دست یافته‌اند، حاصل سال‌ها «جهاد» بوده‌است؛ زیرا جهادی که بزرگ‌ترین قربانی آن مردم افغانستان بوده‌اند نه نظامیان امریکایی و ناتو، هیچ‌گاه یک مبارزه عادلانه و مشروع برای رهایی مردم افغانستان از اشغال بیگانه نبوده‌است. دوم این‌که طالبان در پی «جهاد» پیروز نشدند، آن‌ها در نتیجه معامله به قدرت دست یافتند؛ معامله‌ای که هنوزهم مردم افغانستان به طور کامل در جریان آن قرار ندارند و مشخص نیست که در بندهای پنهانی آن، چه چیزی وجود دارد و طرفین چگونه با همدیگر سازش کرده‌اند و هزینه‌های این سازش برای مردم افغانستان چقدر است.
البته این تنها طالبان نیستند که در نتیجه سازش با امریکا به قدرت دست می‌یابند، پیش از آن‌ها نظام جمهوری هم که ظاهرا بربنیاد یک دموکراسی دروغین استوار بود و مشروعیت خود را روی کاغذ از مردم افغانستان می‌گرفت، در واقعیت امر، یک دولت مزدور و دست‌نشانده امریکا بود و این سران واشنگتن بودند که درباره عزل و نصب‌ها، انتقال قدرت، نتایج انتخابات، امور دفاعی و نظامی و امنیتی، جنگ و صلح و… تصمیم می‌گرفتند و تصمیمات‌شان را بدون هیچ مانعی اجرا می‌کردند.
به دلیل همین فقدان ریشه‌های مردمی بود که پس از خروج نیروهای خارجی، دولت کابل هم سقوط کرد؛ زیرا قدرت و مشروعیت و بقا و حیات خود را از امریکا می‌گرفت نه از مردم افغانستان؛ نکته مهمی که ملا یعقوب مجاهد؛ وزیر دفاع طالبان نیز به درستی به آن اشاره کرده‌است. او اما با وجود اذعان به واگذاری ناگهانی مملکت و حکومت به طالبان، به این نکته اعتراف نمی‌کند که این هدیه امریکا به طالبان بود و اکنون آنچه زیر نام «پیروزی جهاد» تجلیل می‌شود، چیزی جز پیروزی بادآورده‌ای که امریکا به طالبان اعطا کرد، نیست.
