رینا امیری نماینده کیست؟
رینا امیری، نماینده هیچ‌کس نیست، هیچ زنی او را مأمور تعامل با طالبان نکرده‌است. او در خوش‌بینانه‌ترین حالت، نماینده امریکاست؛ امریکایی که طالبان را به قدرت رساند و به آنان پول و سلاح و دولت و سرزمین اعطا کرد و امروزه نیز با تغذیه و تسلیح و تامین و تجهیز آنان در صدد است تا همچنان بر گرده‌های مردم افغانستان، مسلط باشند.
مذاکره رینا امیری؛ نماینده امریکا برای زنان و حقوق بشر در افغانستان با هیأت طالبان در دوحه واکنش نهادها و گروه‌های مدافع حقوق زنان را برانگیخته‌است.
در ادامه اعتراض گسترده زنان افغانستان به این دیدار، گروهی از زنان افغان در پاکستان در یک حرکت اعتراضی تحت عنوان «اعتراض در سکوت» این اقدام رینا امیری را محکوم کردند.
معترضان زن در حرکتی نمادین در حالی که دهان‌های خود را با استفاده از چسپ بسته بودند، عکس‌های خانم امیری را پاره کرده و گفتند: «زنان لابی‌گر گروه طالب به هیچ عنوان نماینده زنان افغانستان نیستند».
آن‌ها شعارهایی مثل «هیچ فردی وکالت نمی‌دهیم تا به نمایندگی از زنان افغانستان وارد تعامل با طالبان شود» نیز سر دادند.
«ائتلاف جنبش‌های اعتراضی زنان افغانستان» هم گفته که هر نوع تعامل مستقیم با طالبان «به رسمیت شناسی آپارتاید جنسیتی و تروریزم» است.
خانم امیری در توجیه اقدام خود مدعی شده: «بنا بر اصرار گسترده افغان‌ها و مدافعان حقوق بشر بر ضرورت تعامل مستقیم با طالبان در مورد حقوق بشر، به‌ویژه محدودیت‌های شدید علیه زنان و دختران، به همکارانم در گفتگوهای مستقیم با طالبان پیوستم.»
شاید همین توجیه بود که به شدت واکنش‌برانگیز شد و به خشم و عصیان و نارضایتی شدید و پردامنه مردم و به ویژه فعالان زن در داخل و خارج از افغانستان، دامن زد؛ زیرا رینا امیری، رسما دروغ گفت.
همان‌گونه که در اغلب واکنش‌های ابرازشده نیز قابل مشاهده است، مردم و مخصوصا زنان افغانستان از این‌که او ادعا کرده که به «اصرار گسترده» آن‌ها وارد تعامل با طالبان شده، شوکه، شگفت‌زده و خشمگین شدند.
بسیاری از مردم از خود و خانم امیری پرسیده‌اند که چه کسی او را به نمایندگی از خود برگزیده و او از چه کسانی در دیدار با فرستادگان طالبان، نمایندگی می‌کرده‌است.
واضح است که او هیچ پاسخی به پرسش‌های بی‌شمار مردم افغانستان نخواهد داشت؛ زیرا اول این‌که به آرمان آنان خیانت کرد و تعهد دروغین و پوشالی خود مبنی بر پرهیز از دیدار با نمایندگان طالبان را بی‌هیچ توجیهی زیر پا گذاشت، و دوم این‌که خیانت‌اش را با طرح یک ادعای دروغین دیگر به پای زنان و مدافعان حقوق بشر نوشت و ادعا کرد که آنان از او خواستند که با طالبان وارد تعامل شود!
با این‌همه، واکنش‌های وسیع، صریح و بی‌پروای زنان و سایر اقشار مردم افغانستان به تصمیم او برای مشارکت در مذاکره با طالبان و بدتر از آن، ادعای بی‌بنیادی که در توجیه آن مطرح کرد، به وضوح نشان داد که رینا امیری، نماینده هیچ‌کس نیست، هیچ زنی او را مأمور تعامل با طالبان نکرده‌است. او در خوش‌بینانه‌ترین حالت، نماینده امریکاست؛ امریکایی که طالبان را به قدرت رساند و به آنان پول و سلاح و دولت و سرزمین اعطا کرد و امروزه نیز با تغذیه و تسلیح و تامین و تجهیز آنان در صدد است تا همچنان بر گرده‌های مردم افغانستان، مسلط باشند.
رینا امیری بهتر از هرکس دیگری می‌داند که ماهیت و هویت طالبان چیست، نگاه‌شان به مساله حقوق بشر و جنس زن، چگونه است و چرا هرگونه امید به «تغییر» طالبان، واهی و بی‌فایده و ساده‌انگارانه و احمقانه است. او در عین حال، خبر دارد که طالبان با زنان افغانستان چه می‌کنند، چرا دختران در تنها کشور جهان قادر به رفتن به مکتب و دانشگاه نیستند و رویاهای‌شان برباد رفته است. او از این‌که طالبان حتی آرایشگاه‌های زنانه را که کسب‌وکاری کاملا امن و مصون و خصوصی است، مسدود کرده و زنان سرپرست خانوار را در تنگنای شدید و توان‌فرسای اقتصادی قرار داده‌اند، آگاه است. رینا امیری همچنین در جریان این واقعیت تلخ هست که طالبان چگونه به کمک امریکا در حال بازگشت به سیاست‌های ضد انسانی دهه ۹۰ خود هستند و زنان و دختران و اقلیت‌های قومی و مذهبی، بزرگ‌ترین قربانیان این بازگشت فاجعه‌بار خواهند بود.
با این وجود، برای او صرفا منافع امریکا مهم است و منافع امریکا در شناسایی و قدرت‌گیری و استحکام اقتدار طالبان نهفته‌است. او نماینده و صدای زنان قربانی مظالم طالبان، دختران رانده‌شده به نهان‌خانه‌های تاریک انزوا و محرومیت و اقلیت‌های تحت ستم و سرکوب نیست. او از این پس، از منظر مردم افغانستان، یک طالب زن است؛ مانند محبوبه سراج و امینه محمد.
