سفارت امریکا: رهبران طالبان تیرباران «خاشه جوان» را محکوم کنند

آرا محمدی از ایران
بازیگر تیاتر مهاجر

عاقبت خود را راضی کردم تا فلم دردناک خاشه جوان ویا همان خاشه قندهاری را در موبایل کاکا جانم تماشاکنم.که ای کاش نمیدیدم.
در این کلیپ، خاشه که مالوم است بی خبر از خانه بیرون کشیده ودر داخل موتر طالبان جای داده شده است، در جواب آن نامرد طالب واقعیت را میگوید! جوری که انگار دارد به رهگذری در سرک آدرس جایی را می دهد!
اما آن مردک بی مقدار باخشم بر صورت نازنین خاشه سیلی میزند! شدت وضربه سیلی چنان محکم است که سر این هنرمند طناز به عقب میرود.خاشه که منتظر سیلی خوردن از آن ناجوانمرد نیست به یکباره صورتش متغییر می شود اما به سرعت به حالت همیشگی خود و در نقش یک کمدین میرود و بازیگر بزرگترین و دردناکترین تراژدی در تاریخ این گوشه از زمین نفرین شده می شود و به دوربین وآدمهای اطراف با لبخندی کم رنگ می نگرد و زیرلب نجوا میکند.
خاشه: این هم آخرین صحنه از زندگی من باشد وبماند برای آیندگان! سیلی را محکمتربزنید که دیرزمانی است ما مردم بی غیرت به سیلی خوردن از دوست وآشنا آموخته شدیم!
سیلی را محکمتر بزن که من از این روزگار سخت و پرغصه ناشمار سیلی خورده ام!
سیلی را محکمتر بزن و خوف نداشته باش از این مردم! که یک نفرهم به شما شکایتی نخواهندکرد! سیلی را محکمتر بزن که مردم افغانستان از این سیلی ها بسیار خورده اند!
سیلی را محکمتر بزن که من در دلم آشوب است از این همه رذالت وپستی شما دزدان مال وناموس وانسانیت!
سیلی را محکمتربزن که مردم در این سرزمین برای تماشای سیلی خوردن مظلوم از ظالم همیشه بی تاب استند!

سیلی را محکمتر بزن که من دیرزمانی است از این زندگی واز این مردم نا امیدم!

سیلی را محکمتر بزن که خنده امانم نمی دهد! خنده ای تلخ بر این همه جهالت!خنده تلخ براین همه بی عدالتی! خنده ای تلخ براین مردگان متحرک که برای اسیرشدن مردی که تا دیروز برصورتشان لبخند می کاشت، ودلشان را شاد میساخت جمع شده و تنها فکرشان شکار لحظه است برای فیس بوک!
سیلی را محکمتر بزن که نفربعدی آماده است برای سیلی خوردن ازشما…
سیلی را محکمتر بزن جلاد که با این کارت گور طالب را در این ملک خراب آباد کندی!

بیشتر می خواستم بنویسم؛ از این کمدین مظلوم ونام آشنای وطنم.می خواستم از هنر یگانه وبی همتایش بگویم اما چه کنم که جگرخون شده واشک امانم نمی دهد.
میخواهم از شکوه وهنر خاشه جان بگویم اما این قلم وصاحبش کوچکتر از آن است که تصویری از این انسان بزرگ به شما نشان دهد.
ما را ببخش خاشه جان که روح بزرگت را نشناختیم.ما را ببخش خاشه جان که از تو من حیث یک مطرب بازاری یاد کردیم..ما مردگان متحرک این نمایش تراژیک را ببخش که نفهمیدیم سیلی آن طالب دردی جانکاه داشت اما تو به خاطر شادی ما واز بیم اینکه غصه دارنشویم لبخند زدی! اما ای کاش لبخندنمیزدی وبا سگان وشغالان مانند خودشان رفتارمی کردی.ای کاش تو هم به عوض آن سیلی مشتی بر دهان کثافت وبوگندوی آن شغالان میزدی. ای کاش حداقل اخم میکردی! تندی می کردی وحتی دشنام میدادی به آن حرامیان بی ریشه اما تو سکوت کردی وآن لبخندت!… خاشه جان با آن لبخندتلخت؛ آن هم در واپسین لحظات عمرت، ما را جگرخون کردی…!
آرا محمدی ازایران
اگرخداوندیاری کند از این صحنه تراژیک یک پیس برای نمایش تک پرده ای خواهم نوشت.