سفرهای پرحاشیه هرات؛ از سرکوب یک دادخواه تا بایکوت خبرنگاران
سفر روز پنجشنبه رییس جمهوری به هرات بار دیگر حاشیهساز شد؛ سفری که در اوج شرایط بحرانی رییس جمهوری، آینده سیاسی مبهم او و چشمانداز پیچیده جمهوریت در بحبوحه بازگشت طالبان به قدرت صورت گرفت و بیتردید بیش از هر زمان دیگری نیازمند نمایشهای پوپولیستی برای جلب حمایت افکار عمومی بود؛ اما درست همانند سفر سال ۹۷ او به منظور حضور در نشست راه لاجورد، با حاشیهای مهمتر از متن رو به رو شد که کلیت جنبههای تبلیغاتی این سفر را ضرب صفر کرد و اهداف مهم او از این سفر را تحتالشعاع قرار داد.بر بنیاد گزارشها خبرنگاران هرات پوشش خبری سفر اشرفغنی را پس از آنکه اجازه حضور در کنفرانسهای او را نیافتند، تحریم کردند.
آقای غنی روز پنجشنبه (۳ دلو) برای «بررسی وضعیت عمومی هرات» به این شهر سفر کرد. او در اولین اقدام در یک تصمیم تبلیغاتی، نام فرودگاه بینالمللی هرات را به نام ‘خواجه عبدالله انصاری’ عارف و نویسنده قرن پنجم هجری تغییر داد و در ادامه با مسئولان این ولایت و اقشار مختلف مردم دیدار و در همایش فرهنگیان هرات به مناسبت ششصد و ششمین میلاد عبدالرحمان جامی، ۱۰۰ سالگی روزنامه «اتفاق اسلام» و ۹۰ سالگی انجمن ادبی هرات شرکت کرد؛ اما در هیچیک از این برنامهها خبرنگاران دعوت نشده بودند.
خبرنگاران سپس به کنفرانس خبری آقای غنی دعوت شدند؛ اما شمار بسیار اندکی از آنان در این کنفرانس حضور یافتند.
بعدا معاون سخنگوی رییس جمهوری و رییس اداره امور حاضر شدند با خبرنگاران دیدار کنند؛ اما آنها خواستار دیدار با رییس جمهوری بودند.
به این ترتیب، یک اتفاق بد دیگر در زمانی بدتر رخ داد؛ درست هنگامی که آقای غنی بیش از گذشته به بازتاب تبلیغاتی سفرهای ولایتیاش نیاز دارد. او که به نظر میرسد در پی صلح امریکا با طالبان، از سوی حامیان استراتژیکاش در جامعه بینالمللی، طرد و منزوی شده و در داخل کشور هم صدای «دولت موقت» حتی از حنجره متحدان و حامیان سیاسی و انتخاباتی دیروزش نیز به وضوح و بیهراس شنیده میشود، راهی جز بازگشت به دامن مردم ندارد. آقای غنی که خود را حامی «جمهوریت» میداند و تمام تواناش را به کار گرفته تا با کوبیدن بر طبل جمهوریت، مانع از احیا و استقرار دوباره رژیم امارت شود و اصولا یکی از اهداف مهم سفرهای ولایتیاش نیز همین است، ظاهرا در هرات چندان خوشاقبال نیست.
مطالب مرتبط:
- آزادی بیان در افغانستان؛ نه آزادی، نه بیان
- سفرهای ولایتی رییس جمهور و خوابهای آشفته همسایگان
- در حاشیه سفرهای ولایتی رییس جمهور؛ از صلح تا دولتسازی
- از حنیف تا انصاری؛ مولویها هرات را به کدامسو میبرند؟
- چرا علمای هرات را می کشند؟
او زمانی که در سال ۱۳۹۷ خورشیدی به منظور شرکت در نشست راه لاجورد به هرات سفر کردهبود نیز با یک رویداد بسیار جنجالی رو به رو شد. در آن رویداد، یک جوان معترض به نام «رییس زازی» در برابر رییس جمهوری برخاست و به دادخواهی پرداخت. او مدعی بود که برادر ناتنیاش که شخصی زورمند و صاحب نفوذ است، همه املاک و زمینهایشان را غصب کرده و او، مادر و برادرش را با لت و کوب از سرزمین پدریشان بیرون رانده و هیچکس صدایش را نمیشنود.
واکنش محافظان اشرفغنی اما شگفتانگیز و تکاندهنده بود. آنان به سرعت، دادخواهی جوان معترض را سرکوب کردند و با بیرونبردن از مجلس، او را مورد لتوکوب قرار داده و به جایی نامعلوم انتقال دادند.
آقای زازی سپس به درخواست ریاست جمهوری به کابل انتقال یافت تا به دادخواهیاش رسیدگی شود؛ اما پس از انتقال به کابل ۸ ماه در بازداشت امنیت ملی بود و در طول آن مدت، حتی قادر به دیدار رییس جمهوری نشد
او ادعا کرد فردی که از سوی رییس جمهوری برای پیگیری دادخواستاش معرفی شدهبود و نیز شاهحسین مرتضوی؛ از سخنگویان وقت نهاد ریاست جمهوری، تهدید کردهاند که اگر درباره لتوکوباش با رسانهها صحبت کند، به دوسیهاش رسیدگی نخواهد شد.
هنوز ماجرای تلخ سرکوب «رییس زازی» توسط محافظان آقای غنی، از خاطرهها زدوده نشده که این بار، مدیر برنامه سفر تازه او به هرات، با بایکوت خبرنگاران و رسانهها برای حضور در نشستها و دیدارهای رییس جمهوری، بازهم از او چهرهای خشن، سرکوبگر، اقتدارگرا و مخالف سرسخت رسانه و آزادی بیان ترسیم کرد.
تحریم پوشش خبری دیدار اخیر رییس جمهوری به هرات، پاسخی مناسب برای یک برنامهریزی غلط یا رفتاری دیکتاتورمآبانه بود؛ اقدامی که امرالله صالح و فضل فضلی، سعی کردند مانع از آن شوند؛ اما با پاسخ منفی خبرنگاران معترض رو به رو شدند و ناکام ماندند. با این حال، این تحریم تنها رییس جمهوری و سفر تبلیغاتی او به هرات را از بازخورد رسانهای محروم نکرد؛ بلکه در عین حال، تمام رشتههای قبلی او در تقلا برای کسب حمایت ملی از «جمهوریت» را پنبه کرد و بر خیل بیشمار مخالفان و منتقداناش به نحو قابل ملاحظهای افزود.